За името - Здружение на наставници по историја на РМ

ОБРАЌАWЕ ДО АМБАСАДИТЕ НА САД, ВЕЛИКА БРИТАНИЈА, ФРАНЦИЈА, ГЕРМАНИЈА, ИТАЛИЈА, ЕУ И НАТО ВО РЕПУБЛИКА МАКЕДОНИЈА
Почитуван Г-не амбасадор-амбасадорке,
Ви се обраќаме со мислење околу долгогодишниот спор помеѓу Република Македонија и Грција околу уставното име на нашата држава којшто кулминираше и ја достигна критичната точка, токму овие дни.
Почитуван, ние македонските историчари се чувствуваме повикани во овие судбоносни мигови за нашата земја да застанеме на браникот на единствената света вистина која го одржа македонскиот народ низ тешките премрежија на минатите децении и векови-Македонија. Во интерес на правдата, дозволете ни да Ви ги предочиме фактите на историјата кои се на страната на Република Македонија и нејзините долгодишни напори да се избори за зачувување на уставното име.
Екселенцијо, човековата историја досега не памети таков преседан кога една држава и народ се обидуваат да му го одземат правото на друг народ да се нарекува согласно неговите национални чувства. Денес, во услови кога целата човечка цивилизација се стреми кон општ прогресс и напредок во сите сфери на живеењето, нашиот јужен сосед Грција, со својата ирационална политика се обидува да не потсети на 19 век и на сеништата на балканските национализми кои доведоа до неколку големи крвопролевања во кои најмногу настрада нашата татковина Македонија. Спорот со Грција околу нашето вековно име Македонија има многу подлабоки историски корени коишто пошироката светска јавност малку ги познава. Затоа, почитуван г-не амбасадор, дозволете ни да ви посочиме некои аргументи кои ќе Ви ги предочат оправданите барања на Република Македонија да го зачува своето уставно име.
Уште кон крајот на 19 и почетокот на 20-ти век, Македонците кои сега се наоѓаат во делот од Македонија што се наоѓа во рамките на Република Грција беа подложени на жестока пропаганда и асимилаторска политика на тогашната грчка власт и црква. Вооружени грчки андартски чети крстареја низ Македонија и со употреба на сила се обидуваа да му всадат вештачка грчка национална свест на македонскиот народ. По Илинденското востание од 1903 година кое имаше македонска државно-правна платформа, се засилија пропагандите на балканските држави на целата етногеографска територија на Македонија поради стравот од формирање на посебна независна македонска држава. Откако увиде дека нема успех во асимилаторско-денационализаторските планови преку црквата, грчката власт се обиде да ја прикаже борбата за ослободување на Македонија од турска власт како “своја македонска борба” , со што се повеќе се потенцираше наводното грчко историско право врз името Македонија. Дури и во тие моменти кога македонското прашање беше балканскиот гордиев јазол, а Македонија беше разјадена од плановите на балканските монархии за нејзина поделба, организираното македонско национално ослободително движење не се двоумеше во својата борба и цели-создавање на независна држава Македонија. Ниту една македонска ослободителна организација немаше друго име за државната творба на македонскиот народ освен Македонија.
По Балканските војни и Букурешкиот мировен договор од 1913 година не се прифатија барањата на македонскиот народ за создавање на македонска држава и најголем дел од етногеографската територија на Македонија потпадна под грчка власт. Во такви услови македонскиот народ во грчкиот дел на Македонија беше подложен на еден бескруполозен терор и етничко чистење. Карнегиевата комисија што беше формирана од тогашната меѓународна јавност сведочеше за убиствата, теророт и прогонувањето на илјадници Македонци од нивните вековни огништа. Градовите Серес, Кукуш ги снема од лицето на земјата, а “цивилизираната” грчка војска внимателно ги уништуваше сите македонски национални и културни белези за да го докаже “грчкиот” карактер на Македонија.
По грчко-турската војна во 1923 година, тогашните грчки власти се обидоа поразот да го ублажат со нов бран на етничко чистење на Македонците од “Грчка Македонија” кога Европа и светот немо гледаа на уште еден преседан во меѓународните односи-размена на население на етничка и верска основа. Делот од Македонија под грчка власт стана предмет на “македонската политика” на Атина така што во него беа населени околу 640 000 колонисти од Мала Азија и Кафказието. Така грчката држава го дозаврши етничкото чистење на Македонците и овој дел од Македонија го насели со немакедонско население. Во таа шовинистичка еуфорија, сепак една политичка партија во грчкото политичко милје-КПГ се залагаше за создавање на независна македонска држава и правеше дистинкција помеѓу македонскиот и грчкиот народ. Тогашната меѓународна јавност, сепак успеа да најде сили и преку Друштвото на народите и наложи на грчката држава да престане со денационализаторската политика во Македонија под грчка власт. За потребите на македонските деца, под силен меѓународен притисок, грчката влада во 1925 година издаде учебник кој беше напишан на македонски јазик, со што дефакто официјална Атина го призна националниот карактер на Македонија и македонското прашање.
Во текот на Втората светска војна, од страна на грчката емигрантска влада повторно беше направен обид за политизација на името Македонија, кога таа како услов за соработка, ги услови антифашистичките сили во Грција да им откажат соработка на македонските организации во “грчка Македонија” што како ослободителна платформа го имаа создавањето на македонска национална држава. Државната грчка стратегија околу присвојувањето на името Македонија и давањето географско значење на него продолжи и за време на крвавата Граѓанска војна во периодот од 1946 до 1949 година. Официјалната грчка историографија и денес се обидува да и даде идеолошки белег на војната и покрај тоа што неоспорен е фактот дека една третина од борците на левичарската герилска војска беа и се декларираа како Македонци по националност и бараа присоединување кон новоформираната македонска држава во рамките на федерална Југославија или најмалку национална рамноправност на делот од македонскиот народ што се наоѓаше во рамките на грчката држава. Драматичниот крај на грчката граѓанска војна ја означи и последната етапа од проектот-етничко чистење на “грчка Македонија” кога под изговор дека се прогонуваат политичките неистомисленици-комунисти, беа истерани десетици илјади Македонци од нивните вековни огништа. Како последица на тоа, само во денешна Република Македонија живеат околу 300 000 луѓе што потекнуваат од делот од Македонија под грчка власт, а по националност се декларираат дека се Македонци.
Ваша екселенцијо, ова се само дел од низата на факти што сакавме да Ви ги презентираме за да Ве увериме во исправноста на барањата на македонската јавност за да си го задржиме нашето вековно име-Македонија. Но, почитуван Господине амбасадор, со ова сакаме и да Ви предочиме дека беспредметни и неосновани се грчките тврдења за некакви наводни територијални претензии на Република Македонија кон Грција. Ние сме свесни за илјадниците жртви што македонскиот народ ги даде за неговото ослободување и за остварување на вековниот сон-создавање на самостојна македонска држава. Македонската историографија не сака да поттикнува ревизионистичка политика кон своите соседи и затоа ги повикува и своите колеги, посебно во Грција да ги остават нерешените прашања да бидат тема за некоја меѓународна историска конференција на која историчарите, а не политичарите, ќе го имаат главниот збор. Исто така сакаме да Ве увериме дека, ние како македонски историчари со силата на перото и аргументите, без употреба на јазикот на омразата, ќе ги браниме македонските национални интереси на нашата земја Република Македонија.
Согласно ова, почитуван Господине амбасадор, Ве повикуваме и апелираме до Вас и до владата на Вашата држава искрено да се заложи пред меѓународната јавност за праведно решавање на македонско-грчкиот спор и да ја подржите нашата држава во нејзината справедлива борба за задржување на своето уставно име-Република Македонија. Со потврдувањето на нашето вековно и библиско име и со подршката за влегување на Република Македонија во евроатланските структури, Вие ќе го потврдите искреното пријателство што македонскиот народ го чувствува кон Вас и кон Вашата држава. Ви благодариме.

Скопје, 23 февруари 2008 год.
Здружение на наставниците по историја во Република Македонија